Welkom 

Van Twijfel naar Vertrouwen  

^{Marianque den Draak}

Iedereen ziet jou als een sterke vrouw. Je weet wat je wilt, je onderneemt veel, je bereikt veel en je weet je geholpen door de onzichtbaree wereld. Normaal gesproken voel je je stevig in je schoenen staan, maar soms is dat ineens wiebelig. Zonder dat andere mensen het zien heb je toch twijfels en onzekerheden. Je weet ze heel goed te verbergen, soms ook voor jezelf. Je wilt van die ongemakkelijke situaties af. Vaak lijken ze redelijk onschuldig, maar soms brengen ze je van kwaad tot erger. Daar kom je altijd te laat achter!
Hoe kan het nu dat je zó reageert?

Herken je dit?

• Voordat je je partner kende was je heel vrij, zelfstandig en best onafhankelijk. Hij blijkt een andere insteek te hebben dan jij vroeger had. Hij wil dat de moeder zo veel mogelijk bij de kinderen is. Daar kon je toch wel in meegaan. Het is ook fijn dat jij op deze manier zelf veel met de kinderen bent en dat je zelf veel kan bepalen. Dat hij ’s nachts z’n bed niet uitkomt voor de kinderen is begrijpelijk voor je, je ziet hoe moe hij is na zijn werk. Maar dat hij niet eens met de kinderen speelt…? Ja, hij heeft elke keer zijn werk en zijn studie als reden. Dat vraagt immers veel van hem.
  Maar het voelt niet goed dat je kinderen hun vader zo weinig meemaken. En dat jij bijna geen moment voor jezelf hebt, kost je energie.
• Je partner heeft altijd commentaar op wat hem overkomt. Je merkt dat hij steeds de ander de schuld geeft. Het is steeds hetzelfde liedje. Toch besluit je er niets van te zeggen. Hij zal er toch wel een keertje zelf achter komen?
• Je gaat in de commissie zitten, omdat je hele leuke ideeën hebt. Je hebt ervaringen met dit soort commissies en je weet dat je een waardevolle inbreng hebt. Enthousiast steek je van wal. Maar iemand anders zegt dan: “Nee, we moeten….” en er wordt naar hem geluisterd. Iedereen voert meteen zíjn plan uit. Als hij dat niet had gedaan, weet je zeker dat jouw plannen enthousiast verwelkomd waren. Het geeft je het gevoel niet van belang te zijn. Terwijl jij in andere groepen als voortrekker uit de verf kan komen. Wat is dat toch?
• Je lief en jij krijgen steeds meer ruzie. Iets klopt er niet in die ruzies. Het voelt aan alsof je steeds op een verkeerd been wordt gezet. Hij geeft jou steeds van alles de schuld. Je gaat twijfelen aan jezelf. Jij bent iemand die altijd naar zichzelf kijkt, fouten toegeeft. Maar hij? Hij vertelt je wat jij allemaal verkeerd doet. Het ligt niet aan hem. Zegt hij. Toch twijfel je daaraan. Hij doet echt heel rare dingen en hij zegt dingen over jou waar jij jezelf niet in herkent. Hij kletst!
• Als je partner in bed stapt terwijl jij nog wakker bent, houd je jezelf slapende. Hij wil vrijen als jij doodmoe bent. Je probeert niet te bewegen, ook niet als ergens enorme jeuk voelt. Je probeert rustig adem te halen, maar je adem zit met een bonzend hart in je keel. Het vraagt uiterste zelfbeheersing van je.
  Het wordt steeds vaker de spannende vraag: zal hij je met rust laten? Want als je ‘nee’ zegt, verwijt hij je dat je hem afwijst. Dat je niet genoeg om hem geeft. Dat jij altijd alles wilt bepalen. Je weet dat het niet waar is, want het is zíjn beleving. Maar zijn beleving is zó sterk, daar kan je niet aan tornen, denk je. Of bepaal je nu echt te veel? Als hij weet dat jij nu wakker bent wordt het: de ruzie uithouden of toegeven aan zijn wensen.

Dit gebeurt als je niet ontdekt wat er nu eigenlijk steeds speelt:

• In je gezin zal je jezelf uitputten. Je zal je voor iedereen verantwoordelijk blijven voelen zonder dat iemand zich verantwoordelijk voor jou voelt. Prachtig dat je concessies doet, maar jij zal ontevreden worden. Grote kans dat jouw onvervulde behoeftes je zullen gaan frustreren. Dat maakt het gedoe alleen maar erger.
• Relaties zijn gebaseerd op wederzijds respect, dat is waar. Alleen...wanneer je de kans niet pakt om feedback te geven, hoeveel respect heb je dan? En weet je dat je jezelf dan stilletjes van je partner aan het verwijderen bent?
  Als je die kans niet pakt om jezelf in vertrouwen uit te spreken, kunnen jullie allebei niet groeien.
• Je blijft spijt hebben van gemiste kansen omdat je dominante mensen de ruimte geeft. Je voelt je steeds benauwder worden en je voedt een negatief zelfbeeld.
• De ruzies nemen toe. Hij wordt steeds kwader en neemt je steeds meer kwalijk. Soms loop je boos weg, want verbaal kan je hem niet aan. Vaak houd jij je mond, want je weet dat hij anders nog kwader wordt. Je wilt de lieve vrede bewaren. En de dingen die hij over je beweert zijn te absurd om tegen te spreken.
  Morgen weer een dag, dan zal het vast beter gaan! Toch?
• Zolang jij je partner probeert te ontwijken, zal hij steeds meer aan je gaan trekken. En hoe harder hij gaat trekken, hoe meer moeite het je zal kosten om hem te ontduiken. Eigenlijk zit er een kern van waarheid in dat je hem afwijst. Je zal het uiteindelijk niet meer bij hem uithouden.

Als je met mij in zee gaat:

• Zal je in je gezin meer waardering en erkenning krijgen. Je zal je gesteund voelen door de andere gezinsleden omdat ze weten dat jij ze doorhebt.
• Ook al zou je partner niet veranderen, je hebt geleerd jezelf uit te spreken in wat je waarneemt. Daar word je voor gewaardeerd. Je voelt je nu dichterbij komen in plaats van de verwijdering die je eerst voelde.
• Wordt er naar jou geluisterd als je andere ideeën hebt en geef je dominante mensen de kans iets van jou te leren.
• Je partner weet wat hij aan je heeft en waardeert jouw tegenspel. Het zet hem aan het denken over hemzelf. Jij krijgt meer ruimte en daardoor kan je jezelf ook weer leuker gaan vinden in jullie relatie.
• Je leert op je strepen te gaan staan zonder bang voor hem te zijn. Je voelt je sterker worden met iedere onenigheid.

.